Opera powróciła do muzyki Mozarta inscenizacją przypominającą pełne gorących wspomnień pocztówki z wakacji nad Morzem Śródziemnym lat 60. XX wieku. Liczne pomyłki i zamiany ról czynią z Così fan tutte najzabawniejszą komedię w dorobku kompozytora. 

"Wierność kobiety jest jak Feniks, wszyscy o niej słyszeli, ale nikt nie wie gdzie jej szukać..."
Tak śpiewa na początku Così fan tutte Don Alfonso, jeden z bohaterów opery buffa Wolfganga Amadeusza Mozarta, powodując tym samym lawinę niespodziewanych działań i zdarzeń: od cynicznego zakładu i pieniędzy stawianych przez młodzieńców na wierność swych wybranek przez późniejsze sprytne fortele, uwikłanie w zmowę nowych zalotników, po śluby i truciznę. A wszystko to w przepięknej scenerii mórz południowych, gdzie powietrze jest gorące, a namiętności jeszcze bardziej. Liczne pomyłki i zamiany ról czynią z Così fan tutte najzabawniejszą chyba komedię w dorobku Mozarta, która ma jednak poważne przesłanie – skłania do refleksji nad ludzką naturą i namysłu, na czym naprawdę opiera się związek dwojga ludzi. By podkreślić ponadczasowy charakter tej opowieści realizatorzy umieszczają jej akcję blisko współczesności, jedynie aluzyjnie odnosząc się do epoki Mozarta, w której Così fan tutte było prawdziwym skandalem obyczajowym.