Drodzy Widzowie,
informujemy, że ze względu na obowiązujące od 15 grudnia br. obostrzenia i limity miejsc, możemy prowadzić dystrybucję biletów dla osób z certyfikatami COVID-19 (certyfikaty dot. szczepień lub przebytej infekcji COVID-19 lub wykonania testu na obecność SARS-CoV-2). Osoba, która zajmie wskazane na bilecie miejsce zobowiązuje się posiadać jeden z ww. certyfikatów podczas wydarzenia w postaci możliwej do weryfikacji za pomocą aplikacji Skaner Certyfikatów COVID, by przedstawić go do ewentualnej kontroli stosownym służbom. Prosimy pamiętać o obowiązku zachowania dystansu społecznego oraz zakrywania ust i nosa podczas pobytu w operze.

Wydarzenie przygotowane z okazji 65-lecia teatru. 

Zapraszamy na wersję koncertową operetki Franza Lehára Kraina uśmiechu. Tytuł ten rozpoczął działalność teatru muzycznego w powojennym Szczecinie i był pierwszą premierą wystawioną na deskach ówczesnej operetki szczecińskiej.

W 1956 r. grupa entuzjastów z Jackiem Nieżychowskim na czele powołała do życia Towarzystwo Miłośników Teatru Muzycznego. W październiku tego roku powstał pierwszy w polskim Szczecinie zawodowy teatr muzyczny pod nazwą Operetka Szczecińska Towarzystwa Miłośników Teatru Muzycznego. 25 stycznia 1957 r. w Domu Kultury Zjednoczenia Budownictwa Miejskiego przy ul. Bohaterów Warszawy wystawiono pierwszą premierę - operetkę Kraina uśmiechu Franza Lehára z gościnnym udziałem solistów Operetki Gliwickiej oraz muzyków filharmonii szczecińskiej.
 

Kraina uśmiechu jest operetką wyjątkową. Nie brakuje jej komizmu i spojrzenia na świat z życzliwym przymrużeniem oka, ale wątek główny libretta pozostaje poważny i realistyczny, a do tego - jak najbardziej na czasie. Pointa historii brzmi następująco: miłość Europejki i chińskiego księcia, mimo swojej siły i szczerości, nie może się spełnić ze względu na kulturowe różnice. Miłość przegrywa z konfliktem wartości, którymi w życiu kierują się zakochani Liza i Su Czong. Co smutniejsze, łzy z serca płynące głównego bohatera przysłonięte zostają maską uśmiechu, bez względu na wszystko. Mamy więc do czynienia z melodramatem, w którym nie ma radosnego zakończenia. Zakochani protagoniści nie spędzą razem w szczęściu reszty swoich dni. Ale też nie ma z tego powodu  tragedii, bo zakończenie operetki pozostawia nas z nadzieją, że "jeszcze będzie przepięknie". Wybór między lojalnością tradycji, racją stanu a racją serca okazuje się dla Su Czonga trudny. Gdyby jednak Liza i Su Czong zdecydowali się desperacko walczyć o uczucie, ich dramat byłby dużo większy. 
Łatwiej opowiedzieć o niespełnionym uczuciu, skupiając się na powadze tematu, wspieranym przez szlachetność muzyki Lehára. Łatwiej pójść w stylistykę operową, grać na serio, ścinając wątki komiczne i groteskowe. Ale ciekawiej jest przypiąć uśmiech smutnej bajce i koncentrując się na wątkach zabawnych, wydobyć z rzewnych nut maksimum komizmu. W końcu o każdej rzeczy można opowiedzieć na wesoło lub na smutno. Bądźmy roześmiani, nawet jeśli rzeczywistość nas nie rozpieszcza. Patrzmy na jasne strony życia, a Krainę Uśmiechu wyczarujemy sobie sami.
Natalia Babińska, reżyser